(2021 පෙබරවාරි 07 වැනි දින ‘අනිද්දා‘ පුවත්පතේ 'හෙට ගැන සිතා' තේමාව යටතේ සංස්කරණය වී පළවූවකි. මේ එහි සම්පූර්ණ ලිපියයි.)
ඇය මගේ මිතුරියකි; පාසැල් ගුරුවරියකි; මවකි. සිය දියණිය මහනුවර ප්‍රසිද්ධම පාසැලකට ඇතුළු කරගැනීමේ විසල් සිහිනයක, දියණිය ඉපැදුණු මොහොතේ සිටම ගිලී උන් තැනැත්තියකි. මේ එළැඹ තිබෙන්නේ ඇගේ සිහිනය සැබෑවක් වන හෝ නොවන 2021 වසරයි. එම සිහිනය සාක්ෂාත් කරගනු වස් ගෙවුණු වසර ගණනාව මුළුල්ලේම ඇය විසින් සිදු කොට තිබුණු කැප කිරීම් ලාංකීය අධ්‍යාපන ක්‍රමය පිළිබඳ බිහිසුණු චිත්‍රයක් අප ඉදිරිපිට තබන බව සඳහන් කරමින්ම මගේ අද තීරුව ඇරඹීමට සිදුවීමම කණගාටුවට කරුණක් වුවත් සත්‍යය ඒ බව ලියා තැබිය යුතුම ය.
පාසැල් නාමාවලිය පිළිබඳ සඳහන් කරමින්, ඒ අනුව, පාසැල්වල තත්‍ය නම් සඳහන් කරමින් මේ ලිපිය ලිවීම අත්‍යාවශ්‍ය ය. මෙහිලා ලියැවෙන්නේ දියණියකගේ සහ මවකගේ පුවතක් හෙයින් ලියැවෙන නම් බාලිකා විද්‍යාලවල නම් වනු ඇත. ඒ නම් ලියැවෙන්නේ අදාල විද්‍යාල පිළිබඳ ඇති විරෝධයකින් නොවන බව ඒ ඒ විද්‍යාලවලට සම්බන්ධ, මේ ලිපිය කියවන පාඨක පිරිස වටහා ගනු ඇත. මගේ මූලික අවශ්‍යතාව අප විසින් දැඩිව අවධානය යොමු කළ යුතු යැයි මා නිරතුරුව යෝජනා කරන අධ්‍යාපන ක්‍රමයේ ඇති තවත් අර්බුදයක් වෙත සැමගේ නෙත් යොමු කරවීම පමණි.
දැන් ඔබ හා ප්‍රතිපක්ෂව හිඳ ගැනීමට මට අවසර දෙන්න! පාසැල්වලට දරුවන් ඇතුළු කරගැනීම පිළිබඳ පොදු සමාජ එකඟතාව සමග හිඳින ඔබ බහුතරය ඇය නිසි ක්‍රමවේදයට අනුව ගොස්, නිවාඩු විරහිතව, ලකුණු දිනාගෙන තිබුණේ නම් සිය දියණියට මහමායාවම දිනාගන්නට ඉඩ තිබුණේ යැයි කියා ‘අනේ අපරාදේ!’ කියනු ඇත. ‘දැන් ඉතින් ඉස්කෝලවලට ළමයි දාගන්න එක ලේසි නෑ!’, ‘පේනවනේ ඕවගෙ හැටි’, ‘කීයක් හරි අත මිටමොලවලා තිබුණනං හරියන්නත් තිබ්බ...’ වැනි විවිධාකාර යෙදුම් කැඳවනු ඇත. නමුත්, මා ඔබට යෝජනා කරන්නේ මා ප්‍රශ්නය දෙස බලන ස්ථානයට පැමිණෙන ලෙස ය.
No comments:
Post a Comment