(2020 අගෝස්තු 09 වැනි දින ‘අනිද්දා‘ පුවත්පතේ පළවූවකි)
ඡන්ද විමසීම කෙළවර වී තිබුණ ද ඡන්දයට ආසන්න සමය තුළ අපගේ සමාජ දේහය අබියස මුණගැසුනු ඒ ඒ දේශපාලන කඳවුරු විසින් හඳුන්වාදුන් ස්වකීය දෘෂ්ටිවාදයන්ට අනුකූල යම් සංකේතික සිදුවීම් නැවත හැරී විමසා බැලීම සමාජ සත්වයෙකු ලෙස අප විසින් සිදුකරනු ලැබිය යුත්තකි. ඒ එළැඹෙන වසර පහ හෝ එසේත් නොමැති නම් එළැඹෙන වසර දහය හෝ පහළොව වුව කුමන ස්වරූපයක් ගනු ඇත්දැයි මෙන්ම සමාජ සංස්කෘතික වටපිටාව කවර හැඩතලයක් නිර්මාණය කරනු ඇත්දැයි එම සිදුවීම් විසින් පෙන්වා දෙනු ලැබ ඇති හෙයිනි.
මෙම කුඩා සටහන එම සමය තුළ මුණගැසුනු, බැලූ බැල්මට එකිනෙක නොබැඳුණු සිදුවීම් දෙකක් ඔස්සේ විහිදුවමින් සාකච්ඡාවකට මුලපිරීමක් වෙත යොමුවනු ඇත. ඒ සාකච්ඡාවකට මුල පිරීමකැයි මා හඳුන්වන්නේ එළඹෙන වසර කිහිපය පුරාම අපට එම සාකච්ඡාව ඉදිරියට විහිදුවීමට හැකි බැවිනි. රටේ අධ්‍යාපනය පිළිබඳ පාලකස්ථානයේ ආස්ථානය මෙන්ම එම ආස්ථානය පදනම් වූ එළඹුමකදී කලාව සහ එහි භාවිතය පිළිබඳ කියවීම කුමනාකාර දැයි එම සිදුවීම් අප වෙත සංඥා කොට ඇති බැවිනි.
මහ ඡන්දයට ආසන්න දිනක ඡන්ද රැස්වීමකට සහභාගී වුනු රටේ ජනාධිපතිවරයා දේශපාලන විද්‍යාව හැදෑරීමේ පදනම කුමක්දැයි ස්වකීය පක්ෂයේ ඡන්ද දායයකුගෙන් විමසනු ද හැදෑරිය යුත්තේ තාක්ෂණික විෂයන් බවට උපදෙස් දෙනු ද මාධ්‍ය විසින් වාර්තා කරනු ලැබ තිබිණ. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ප්‍රමුඛ ජාතික ජන බලවේගය ඉලක්ක කොටගත්, ඉරාජ් වීරරත්න විසින් නිර්මාණය කෙරුණු ‘ජවිපාවුන්’ ගීතය යූටියුබ් අවකාශය ඔස්සේ ජනගත කෙරුණේ ඊට නුදුරු දිනයක ය. ජනාධිපතිවරයාගේ ප්‍රකාශය මෙන්ම ඉරාජ් වීරරත්න ගේ ගීතය ද වැඩි ජනතා අවධානයකින් සාකච්ඡාවට ගැනෙනු දක්නට ලැබිණ. සමාජ හා මානව විද්‍යාවන් විෂයෙහි ජනාධිපතිවරයා දක්වන උදාසීන එළඹුම එක් අතකින් විවේචනයට ලක් වත් දී ගීතය හරහා වීරරත්න රැගෙන එන කලා විරෝධී ප්‍රවේශය තවත් අතෙකින් විවේචනයට ලක් විය. ඒ එම ආස්ථානයන් පිළිගන්නා ප්‍රජාවෙහි ඇගයුමට සමාන්තරවය.
දේශපාලන විද්‍යාව පිළිබඳ රාජ්‍ය නායකයාගේ උදාසීනත්වය මෙන්ම එම කඳවුරට සෘජු සහයෝගයක් දක්වමින් වීරරත්න නිර්මාණය කොට එළිදක්වන යූටියුබ් ගීතය යන දෙකම ඉතා ආසන්න, එකම කාසියේ දෙපැත්ත ලෙස වුව හැඳින්විය හැකි, එළඹුම් ලෙස යෝජනා කරන්නට මම කැමැත්තෙමි.
සමාජයේ බුද්ධිමය සංවාදයන් පිළිබඳ හමුවන වඩාත් පැරණිම එමෙන් ම දියුණුම අවස්ථාවන් අපට මුණ ගැසෙන්නේ ග්‍රීක යුගයෙනි. සොක්‍රටීස්, ප්ලේටෝ සහ ඇරිස්ටෝටල් ප්‍රමුඛ එම කලාපයේ දාර්ශනික න්‍යායාචාර්යවරුන් ස්වකීය සංවාද මණ්ඩප තුළ ඉහළම අගයක තබා සාකච්ඡා කොට ඇති මාතෘකා අතර දේශපාලන විද්‍යාවට මෙන්ම කලාවටද හමුවන්නේ ප්‍රධාන ස්ථානයකි. ප්ලේටෝගේ ‘ජනරජය’ මෙන්ම ඇරිස්ටෝටල්ගේ ‘කාව්‍ය ශාස්ත්‍රය’ අපට හඟවන සත්‍යය එයයි. එතැන් පටන් හමුවන දියුණු සමාජ යුගයන්හි මෙන්ම දියුණු දේශයන්හි එළඹුම් වල ද මෙම විෂයන් පිළිබඳ සංවාදය ඉදිරිගාමී තැනක පැවති බව අතීතය අපට දෙස් දෙයි. ග්‍රීක යුගයෙන් පසු රෝම යුගය වඩාත් දියුණු තැනක ලා අප විසින් හඳුනාගනු ලබන්නේ ද ඉන් පසුව එළඹෙන යුගය ඉතා දිගු වුවත් අඳුරු මධ්‍යකාලීන යුගය ලෙස හඳුනාගනු ලබන්නේ ද යටකී මානව හා ශාස්ත්‍ර විෂයයන් ප්‍රමුඛ කලාපයන්ට ඒ ඒ යුගයන් තුළ ලබාදී තිබුණු පිළිගැනීමද හේතුවෙනි.
අධ්‍යාපනය හැදෑරීම හුදෙක් රැකියා අවස්ථාවක් දිනාගැනීම ලෙස පමණක් දැකීම බුද්ධිගෝචර එළඹුමක් නොවේ. සෑම පුරවැසියෙකුටම යහපත් ජීවිතයක් ගත කිරීමට පසුබිමක් සැලසීම පාලකස්ථානයකින් පුරවැසියා බලාපොරොත්තු වන ප්‍රධාන මැදිහත්වීමක් වන අතරම තමා වැඩි කැමැත්තකින් විමසන්නට එළඹෙන විෂය කලාපයක් හදාරන්නට සුදුසු අධ්‍යාපන වපසරියක් නිර්මාණය කිරීම ද එම පාලකස්ථානයේ වගකීම වේ. වැඩි රැකියා අවස්ථා ඇති (ඇතැම් විට එසේ පෙනී යන) විෂය මේ යැයි පෙන්වා දෙමින් පුරවැසියා රේඛීය කලාප වෙත තල්ලු කොට හැරීම ඉතා ඛේදනීය අවසානයක් වෙත සමාජයක් තල්ලු කොට හැරීමක් ද වනු ඇත.
එවැනි සමාජයක් කුමන ස්වරූපයක් ගනු ඇත්දැයි යන්න සිය ප්‍රකාශයෙන් දිනකට දෙකකට පසු පෙන්වා දෙන ආකාරයේ එළඹුමක් වීරරත්න විසින් ජනාධිපතිවරයා වෙත ඉදිරිපත් කරනු ලැබ ඇත. කලා ප්‍රකාශනයක තිබිය යුතු මූලික සදාචාර එළඹුම් පවා උල්ලංඝනය කොට ඇති, අපහාසය හා උපහාසය අතර ඇත්තේ තනි අකුරක වෙනසක් ඉක්මවා යන ගැඹුරු වටහා ගැනීමක් බව නොදැන, ඉදිරිපත් කරනු ලැබ ඇති එම යූටියුබ් ගීතය සමාජ හා මානව විද්‍යා විෂයයෙහි අපගේ ලුහු කියවීම කෙතරම් බිහිසුණු සමාජ දේහයක් සාදන්නට මග පාදනු ඇති දැයි පෙන්වා දෙන කැඩපතක් වැනිය. අවන්ත ආටිගලගේ කාටුනයක් දැක අප වෙත නැගෙන සිනහව වෙනුවට එම ගීතය අප වෙත නංවන ජුගුප්සාව ඉතා භයානක පෙරනිමිත්තක් පිළිබඳ සංඥාවකි. සංවේදී සමාජ සත්වයින් ලෙස අප යටකී ප්‍රකාශය සහ ගීතය යළියළිත් විමසා බැලිය යුත්තේ එහෙයිනි.
-ප්‍රියන්ත ෆොන්සේකා-
සේ‍යාරුව: FABRICE COFFRINI/AFP/Getty Images
No comments:
Post a Comment